GÜNDÖNDÜ
Bizim çocukluğumuzda, Nazilli Sümerbank lojman bahçelerinin olmazsa olmazıydı Ayçiçekleri.
Herkes dikerdi; bazıları tepsi gibi kocaman olurdu.
Yazlık fabrika sinemasına gitmeden önce bir tanesini koparıp bıçakla üçgen dilimlere ayırır, arkadaşlarla bölüşürdük.
Çekirdeklerini, kelledeki yuvalarından tek tek çıkarır, çiğ çiğ yerdik. Kenardakiler dolgun olurdu, ortalara geldikçe tazecik, yumuşak.
Ama en güzeli neydi bilir misiniz?
Sabahları doğuya dönerdi o dev çiçek kafaları, akşama kadar usul usul güneşi takip edip batıya dönerdi.
Belki de bu yüzden biz, onlara “Ayçiçeği” değil, Gündöndü derdik.
Çekirdekten öte, çocukluğumuzun aydınlığa bakan yüzüydü o… İlhan ÖDEN
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder